O barrio lugués da Tinería malvive de forma totalmente allea á xentrificación típica dos cascos históricos europeos. Non hai moito, os lucenses rehusabamos camiñar polas súas rúas empedradas, por sentires noxo, medo, ou rexeitamento cara a esa «parte equivocada da muralla». Os casos masivos de prostitución, os restos de urina e feces en tódalas esquinas, a escasa presenza de drogas e os edificios ruinosos, símbolo do feísmo de Lugo, afastaban ós viandantes.

Pero hai uns anos iniciouse unha política de rehabilitación da zona. E notouse. Aínda así, o antigo barrio chinés lucense non sofre unha avalancha de turistas, e moitas das súas vivendas están a piques de derrubarse. Porén, o abandono tan só persiste durante o día, pois cando anoitece os locais de hostelería da Rúa do Miño serven como prolongación da zona dos viños, e as paredes de pedra abombadas recollen ós que buscan un momento para enchoupar.

A media tarde dun Xoves Santo, a estampa dende a Praza de Santa María conformabamola un rídiculo grupo de persoas que pasabamos por alí e unha insulsa procesión da Última Cea. É máis, probablemente miña amiga e máis eu fósemos as persoas máis novas que deambulaban por alí. A peste do botafumeiro parecía ter colocadas a tódalas señoras que formaban parte do público. A cera derretida dos cirios procuraba non ser derramada no chan que rodea a catedral, aínda que algunha pinga non puido evitar caer e, probablemente, queimar un pedaciño de suciedade acumulada.

Unha vez pasada a catedral, adentrarse nas estreitas rúas con casas caendo a un lado, e edificios restaurados alugados a prezos desorbitados ó outro, supón unha experiencia inmersiva na verdadeira sociedade lucense. As bolsas con lixo conversan na propia beirarrúa, baixo balcóns sen varandas, que o único que agochan son tellados derrubados. Ós contos xa non están os vellos, senón a merda que nos deixan.

Así e todo cruceime cunha muller. Ela permanecía apoiada nunha das fachadas rehabilitadas pola Xunta, agardando por alguén. Nese solpor non había máis xente nos douscentos metros de rúa até o eirado. Era unha turista, sorprendentemente, e as súas costas sostiñan as paredes dun pazo que xa non é un pazo, como sucede co de Dona Urraca. Algúns edificios poden ter algún arranxo chapuceiro, exemplo do feísmo galego, sinónimos dos somieres que funcionan como cancelas. Pero o Pazo de Orbán si que está restaurado, e ben sinalizado entre as ruinas, como burlándose daqueles que non lograron regresar.